TEMA 8: Diario/Dossier

Nesta entrada vou a comentar varias presentacións que realizaron os meus compañeiros de clase. Xa que eu escollín un dos sistemas educativos de éxito, vou a empezar comentando as presentacións de compañeiros que escolleron un tema parecido ao meu.

Gustaríame empezar polo sistema educativo de Canadá, escollido por Alba Pensado. Sen lugar a dúbida, o que máis me chamou a atención deste sistema é que non existe un proxecto nacional que regule a todo o país, senón que cada provincia ten un ministerio que se encarga de regular a educación. A pesar da súa efectividade, este modelo adáptase tan ben a este país debido a que cada provincia ten as súas peculiaridades, pero probablemente é un sistema que noutros países non sería tería tanto éxito. Como as linguas oficiais de Canadá son o inglés e o francés sempre se lle vai dar prioridade a estas dúas linguas, pero a oferta das demais linguas estranxeiras variará enormemente dunha provincia a outra.

A presentación de Alba López trataba sobre o sistema educativo de Irlanda. A pesar de que nos últimos anos a Unión Europea fixo grandes esforzos para fomentar a aprendizaxe de linguas, estas políticas non tiveron moito éxito en Irlanda. Un dos principais motivos deste fracaso débese a que o estudo dunha lingua estranxeira é optativo en Irlanda, polo que moitos estudantes prefiren coller materias que lles resulten máis fáciles de aprobar. Ademais, hai que ter en conta un factor sociolóxico: os irlandeses son nativos en lingua inglesa, polo que en moitos casos poden considerar que o estudo doutra lingua é innecesario xa que son nativos na lingua franca. Este tipo de mentalidade é bastante común nos países que teñen o inglés como lingua oficial. Só un 3% do alumnado estuda unha lingua estranxeira en primaria, algo que choca bastante coa política de ensinanza de linguas doutros países, e a pesar de que o sistema de Irlanda está considerado como un dos mellores do mundo, é curioso ver como este éxito non se aplica ás linguas.

Jesús tamén decidiu facer a súa presentación sobre un dos modelos educativos de éxito: o de Xapón. Na súa presentación comprobamos que un dos motivos polos que o modelo xaponés ten tanto éxito e pola súa baixa tasa de abandono escolar. Por exemplo, a educación só é obligatoria ata os 15/16 anos, pero todo o mundo continua os estudos postobligatorios ata os 18. A pesar disto e de todas as medidas que impulsou o goberno xaponés, a ensinanza de idiomas en Xapón aínda necesita máis tempo para mellorar. Un dos motivos que deu Jesús para explicar esto é o contexto do país, xa que en Xapón non hai moita tradición de estudo de linguas estranxeiras, ademais de que non esixen moito nivel en cada etapa educativa. A isto eu añadiríalle o complexo que lle pode resultar a un xaponés o estudo dunha lingua como o inglés: non só ten un alfabeto distinto, senón que ademais conceptos tan básicos como as maiúsculas/minúsculas ou as reglas de puntuación son cousas novedosas para eles.

A pesar de que os sistemas educativos foron os temas que máis me chamaron a atención debido a que eu traballei sobre o de Países Baixos, tamén houbo outras presentacións moi interesantes en temas moi distintos ao que eu escollín. Lucía falounos sobre o método de ensinanza gramática-tradución. Este método orixínase en Prusia no século XVIII, empregándose para a ensinanza de latín e grego. Este método baséase na memorización de regras gramaticais, no fomento de habilidades escritas, na ensinanza maxistrocentrista, etc. Este método posúe tanto ventaxas como desventaxas: por un lado, permite profundizar no coñecemento gramatical do alumnado, así como mellorar o seu léxico; pero por outro lado, deixa relegado todo o contexto, historia e cultura da lingua, e redúcea a un conxunto de regras que se deben memorizar. Como ben sinalou Lucía, este método pode ser útil para aprender ou repasar cousas puntuais, pero para ensinar unha lingua en conxunto este é un método bastante obsoleto cuxas desventaxas pesan máis que as súas ventaxas.

Noemí fixo a súa presentación sobre a Aprendizaxe Basada en Proxectos, tamén coñecida como ABP. Noemí definiu o ABP, empezando por explicar qué non é xa que é un termino que se emprega mal en moitas ocasións. O ABP é un método constructivista, no cal o alumnado debe ser protagoista da súa aprendizaxe, mentres que o docente debe ser o guía que facilite o proceso. O ABP tamén ten un enfoque comunicativo que prima a autonomía dos estudantes, e ten un deseño aberto e flexible. A aprendizaxe debe ser significativa, e ten un valor de utilidade para a vida cotiá. A pesar disto, o ABP debe aplicarse de maneira correcta, xa que se non se fai pode chegar a fracasar estrepitosamente, sendo importante unha boa organización e motivación do alumnado, evitando que se sinta abrumado ou que perda a concentración.

En conclusión, todos as presentacións foron moi boas e interesantes, notándose o esforzo de todos as compañeiras e compañeiros. No que respecta ás presentacións dos sistemas educativos, sorprendeume cómo sistemas tan distintos puideron alcanzar o éxito nos seus respectivos países, demostrando que non hai unha única fórmula para mellorar a educación. Nas presentacións sobre os métodos de ensinanza, chamoume a atención o contraste entre os distintos métodos, e como todos eles teñen os seus puntos bos e malos, concluíndo que a solución é que o docente os coñeza todos e sexa capaz de decidir cando é mellor empregar cada un deles.